اینجـآ دختــــری هست


که شبهایش پر از بغض است...


پر از درد است،پر از سوال است...


دیگر خسته شده ام ؛


از اینکه آدم هآ برای توصیف من بگویند :


چقدر خوب آدم هآ رآ آرام میکنی!


چقدر خوب از پس خودت بر می آیی!


متنفرم از اینکه یک لبخند پهن بزنند و بگویند :


چقدر تو خوب و پخته رفتار میکنی!


اینجا دختری ست که بعد از شنیدن هر دردی


در خلوت خودش زانو میزند...


شوکه میشود...


اشک میریزد...


و اتفاقا خیلی بیشتر از بقیه دردش می آید !